ผมเลิกโกหกตัวเองในยามเช้า ว่าต้องการจุดหมายครั้งใหม่ในการเดินทาง ทั้งที่ภายใต้จิตใจก็รู้อยู่เสมอ ว่าสิ่งที่ผมไปหานั้นคือระหว่างทาง ที่เป็นได้เกือบจะทุกความรู้สึกของปลายทาง
ผมออกเดินทางเพื่อมาลงยังสนามบินของจังหวัดน่านเป็นช่วงเวลาสาย ที่แดดร้อนจนทำให้หลงลืมไปว่าผมอยู่ในเมืองเหนือการเดินทางมาท่องเที่ยวยังจังหวัดน่านโดยที่ไม่ได้เตรียมข้อมูลมามากมายสักเท่าไหร่การหามอเตอร์ไซค์เช่าซักคันหนึ่งก็ดูจะเป็นการตอบโจทย์กับการเดินทางในครั้งนี้ ของผมซึ่งหลังจากการซักถามพี่ยามที่สนามบินทำให้ทราบว่าร้านเช่ามอเตอร์ไซค์นั้นอยู่ห่างไปกว่า 3 กิโลเมตรผมที่เดินทางมาอย่างไม่รีบร้อนก็ทำการเดินเท้าจากสนามบินเข้ามาถึงตัวเมืองน่านและได้ทำการเช่ารถอย่างสมใจ
สำหรับค่าเช่ารถนั้นเป็นวันละ 200 บาทกับน้ำใจของพี่ที่ร้านที่เติมน้ำมันให้ซะจนเต็มถังให้อารมณ์ที่แจ่มใสกับการเดินทางในครั้งนี้ของผมก็ไม่ไกลจากร้านเช่ารถผมก็แวะเวียนมายัง ซุ้มต้นลีลาวดีซึ่งอยู่บริเวณด้านหน้า ของพิพิธภัณฑ์แห่งชาติน่านเป็นจุดที่หลายคนได้เดินทางมาท่องเที่ยวยังจังหวัดน่านจะแวะเข้ามาเยี่ยมเยียนและไปต่อยังวัดภูมินทร์ที่อยู่ใกล้กันคงจะพาสไม่ได้กับการเดินทางมายังวัดภูมินทร์ที่ภายในผนังของโบสถ์
ซึ่งเต็มไปด้วยภาพจิตรกรรมบนกำแพงของช่างฝีมือล้านนาและหนึ่งในนั้นก็คือภาพกระซิบรักบรรลือโลกหรือในชื่อเต็มว่าผ้าปูม่านย่าม่านซึ่งเป็นภาพที่ถูกสอดแทรกไว้ทั่วทุกมุมเมืองของจังหวัดน่านทำให้หลายคน เกิดความสนใจในเอกลักษณ์ภาพนี้และสงสัยในที่มาของความหมายในภาพซึ่งได้รับการยอมรับว่าเป็นภาพ เอกประจำวัดภูมินทร์ ซึ่งมีความเชื่อว่าหาก คู่รักใดมากระซิบรักต่อหน้าภาพเขาเหล่านั้นจะได้รับความรักที่มั่นคงและชีวิตสมรสที่ยืนยาว
ผมเริ่มออกเดินทางต่อเพื่อตรงเข้าสู่อำเภอปัวเมืองเก่าอันเงียบสงบที่อยู่ห่างไปอีกหลายกิโลเมตรผมพบกับหอศิลป์ ริมน่านในระหว่างทางจึงต้องเลี้ยวรถเข้ามาเยี่ยมชมในสถานที่แห่งนี้สักครั้งด้วยความเคยชินของเด็กที่เคยเรียนจบศิลปะมาซึ่งการที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยงานศิลปะ นั้นเป็นความสบายใจอย่างหนึ่งที่ผมชอบที่จะดูงานศิลปะ
เพราะการตีความจากภาพที่แตกต่างกันในแต่ละคนและความไม่มีถูกมีผิดในงานศิลปะเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้หลงลืมสังคมอันน่าเบื่อที่ชอบตัดสินว่าทุกอย่างจะกลายเป็นถูกหรือผิดไปซะหมด ซึ่งเป็นโลกที่หลงเหลือประตูไว้เพียงสองบานและไม่มีคำว่าจินตนาการในโลกใบนั้นอย่างเช่นโลกของศิลปะ