ผมทำการ เดินทางท่องเที่ยวในดินแดนต่างๆแต่นั่นก็ทำให้ผมมีความสบายใจลดความเครียดลงไปเยอะโดยการเดินทางของผมนั้นเป็นการเดินทางคนเดียวไปในทิศทางต่างๆตามใจความชอบซึ่งการเดินทางของผมในวันนี้ก็เป็นการเดินทางไปที่จังหวัดน่านเพื่อไปชม อารยธรรมต่างๆโดยมีดังนี้
ผมออกเดินทางเพื่อค้นหาโฮมสเตย์ในอำเภอปัว
สำหรับนักเดินทางขาจอห์นที่เดินทางมาเพียงลำพังอย่างผมและไร้แผนการเดินทางที่แน่นอนและหลังจัดการเซิทหาโฮมสเตย์ในละแวกผมก็ได้พบกับปัวเทรนกัวล์วิสต้าโฮมสเตย์ ซึ่งชื่อที่ทำให้ลิ้นเกือบพันกันนี้ ดูจะน่าสนใจขึ้นมาทันทีเมื่อมีลาบาดอร์ สองตัวออกมาต้อนรับผมตกลงที่จะพักที่นี่ด้วยความเต็มใจไม่ว่าจะเป็นการพูดคุยเป็นกันเองของเจ้าบ้าน สัตว์เลี้ยงที่น่ารักและอยู่ทัดที่สวยงามเป็นองค์ประกอบที่ลงตัวถึงแม้จะเป็นแค่เพียงคนเดียว
ในค่ำคืนนี้ผมได้พูดคุยกับพี่เจ้าของบ้านและขจติดรถออกไปชมวิวทิวทัศน์ยามเย็นของปัว เมืองที่เงียบสงบราวกับหนังในอดีตในช่วงชีวิตเห็นการเดินทางที่ลงทุนด้วยเวลา ดูจะทำให้นักเดินทางมือใหม่วันนี้มีจิตใจที่สมบุกสมบันขึ้นตามระยะทางที่ได้ก้าวขาออกมาเกือบทุกสถานที่ในประเทศแห่งนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นสนามเด็กเล่นให้กับคนที่ชอบสะสมความหลังอย่างผมได้เก็บเกี่ยวอดีตที่งดงามอย่างสมใจ และผมก็ได้เดินทางกลับมายังโฮมสเตย์
พี่เจ้าของบ้านบอกกับผมว่าสปันคือบ่อเกลือ ที่นั่นมีอากาศเย็นและสบาย ขึ้นไปบอกเกือในตอนเช้าวิ่งตรงขึ้นไป 1715 ไปประมาณ 15 นาทีก็จะถึงบ่อเกลือ แล้วต่อจากบ่อเกลือ ไปประมาณเก้ากิโลก็จะถึงสะปัน
บ่อเกลือและหมู่บ้านสะปัน
เช้ามืดของวันรุ่งขึ้นผมเดินทางออกจากโฮมสเตย์เพื่อตรงไปยังจุดชมวิวของวัดภูเก็ตหลายครั้งกับการตื่นเช้ามืดใน ในสถานที่อันห่างไกลเพื่อที่จะมีโอกาสได้พบกับช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดของวันเพราะบางอย่างนั้นมีช่วงเวลาที่สุกงอมชีวิตจึงเกิดคุณค่าที่น่าจดจำและไม่น่าจดจำไม่ต่างไปจากพระอาทิตย์ที่ยังมีช่วงเวลาที่สวยงามที่สุด
แม้ในช่วงเวลาที่โรยราแต่ก็อาจจะแข็งกระด้างที่สุดในช่วงเวลาที่ชัดเจนเกินกว่าที่สายตาของคนเราจะมองเห็นได้ถนัดอย่างเช่นชีวิตของคนเราที่ในเวลาที่รุ่งโรจน์นั้นอาจไม่ใช่ช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดหรือในเวลาที่เติบใหญ่และเต็มไปด้วยทรัพย์สินที่สะสมไว้ทั้งชีวิตก็กลับไร้ความสวยงามแตกต่างจากการวิ่งเล่นของเด็กเล็กๆดังเช่นแสงอาทิตย์ในยามเช้าที่คอยอาบสายตาที่เป็นจุดกำเนิดที่ทำให้เราไม่หลงทางทั้งภายในและภายนอก